দূৰৈত নামঘৰৰ ডবা কাঁহৰ শব্দত শেতেলীৰ পৰা মূৰটো দাঙিবলৈ বৃথা চেষ্টা কৰিলে বকুলে.. 
আতৈৰ কণ্ঠত মহা পুৰুষ মাধৱ দেৱৰ ৰচিত বনগীতটিয়ে সুললিত সুৰত প্ৰাণ পাই উঠিল… 
“পাৱে পৰি হৰি কৰোহোঁ কাতৰি 
প্ৰাণ ৰাখবি মোৰ..
পুত্ৰ পৰিবাৰ হবেহি অসাৰ 
পাৰ কৰা হৃষিকেশ……”
মনতে অদেখা জনলৈ ভক্তিৰে কঁপি কঁপি  কৰযোৰ  কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি ফোপাই উঠিল। আজি এমাহেই কোনো কেও কিছু লগত নথকা বকুলক গঞাই পৰ দিব লগা নহৈছে নে.. দূৰৈত চাকৰি কৰা পুত্ৰ বোৱাৰীৰ মোহত বুঢ়াই মৃত্যু জিনি অপেক্ষা কৰে, কিন্তু পুত্ৰৰ ব্যস্ততাই ৰাস্তা কাটে.. 
একমাত্ৰ সন্তানটো চোৱাৰ হেঁপাহতে টানি টুনি মনতো টান কৰি জীয়াই আছে। নৰিয়া দেহাটো লৰচৰ কৰিব নোৱাৰা অৱস্থাটো দেখি গঁঞা সকলে কেতিয়াবাই নাম কীৰ্তনেৰে  শৰাই দি দোষ খণ্ডন বিধিও কৰিলে। তথাপি বকুল নিস্পলক নেত্ৰেৰে সন্তানৰ অপেক্ষাত ৰৈ থাকিল..কিন্তু বৰগীতটিৰ শেষ অংশটিয়ে তেওঁক যেন পৰম সত্যৰ সন্ধান দিলে আৰু পৰম তৃপ্তিৰে চিৰকাললৈ চকুহাল মুদি দিলে…